bir giderim ki şaşarsın..

"kimse beni sevmiyo, annemden nefret ediyorum, zaten hayat da boktan bişey" şeklinde emo kid triplerine girmedim.. ama fena sorguluyorum bu aralar ( vay canına, sonunda ).. yaşam nedir, neden yaşanılır? ego denen gremlinimsi küçük yaratık ilk başlarda son derece sevimliyken, sonra nolur da ruhu, bedeni, beyni parçalayıp çıkıp gitmek ister bünyeden? insan neden yazar ? yazan bi insanı bi zindana kapasak ( oda da olur ama zindan daha vurucu bi mekan.. soğuk ve nemli.. demir parmaklığı falan var.. ) kağıt, kalem vermesek.. ya da belki küçük, şirin bi netbook sahibidir, onu alırız elinden.. velhasıl o insan hiç yazamasa.. bi de yanında hiç okuyamasa.. film desen o zaten imkansız.. o yazan insan, yazmaya alışmış insan çıldırır mı? yoksa "yemişim ya yazıyı, mis gibiymiş kelimesiz hayat..hiç olmazsa kafam rahat.." mı der?

sosyal kelebeği feysbuk fotoğrafı altı yorumsuzluğuna, sevgili ünitesine bağlı yaşayanı saplığa, gece kuşlarını çıstak müziksizliğe ve votkaredbulsuzluğa, karşı balkondaki amcayı otuzyedi ekran televizyonsuzluğa, aşşaki komşu teyzeyi domestossuzluğa mahkum etsek ne kadar dayanabilirler.. bence bi süre sonra ölürler..

ben aslında son derece önemsizim.. sen de benim için önemsizsin.. seni en seven adam için de önemsizsin aslında.. en yakın arkaşın da senin için öyle.. sevgiline de fazla güvenme.. zaten her çift gün gelir ayrılır.. sevebildiğin kadar sevmeye bak.. ya da belki sevilmektir senin derdin.. artık neyse..

" aa yo hayır kendine değer vermelisin.. ayrıca insan etrafındakileri umursamalı.." diyo olabilirsin.. ya da biraz daha ileri gidip ellerimi avuçlarının içine alıp, yüzündeki sıçılası gülümsemenle gözlerini hafiften kısarak " tatlım, bu dünyadaki en değerli varlık sensin, sakın unutma bunu.." da demek istiyo olabilirsin.. hadi ordan..

ben küçük bi noktayım benim baktığım yerden.. görmesi, dinlemesi ve yapması gerekenler olan küçücük bi nokta.. gördükçe, dinledikçe, yaptıkça kocaman olacak o nokta..

manidar gibi bi şarkı..